Na vele jaren actief te zijn geweest in de politiek viel voor mij op 27 maart j.l.het doek. In mijn toespraak tijdens de raadsvergadering heb ik onderstaand naar voren gebracht.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; dan hebben we dit tenminste gehad.
Nee, ik sta hier niet met blijdschap. Maar zaken lopen zoals ze lopen en daar heb ik het mee te doen. En met een zgn. houdbaarheidsdatum heb ik helemaal niets. “”Leeftijd is iets betrekkelijks, het hangt van je geest af. (Neelie Kroes)””
Ik sta hier wel met opgeheven hoofd. Sterker nog; ik ga nu zelfs even op een voetstuk staan , mijn zelfgemaakt bankje. Samen met Annemiek Klokkert , medewerkster bij de griffie, gemaakt op een zgn knutselmiddag tijdens de opening van het nieuwe politiekseizoen. Dat was in de galerij van Thea Dijkema en Louis van Vilsteren. Deze samenwerking is symbolisch dat we elkaar nodig hebben. En dat is voor mij altijd het uitgangspunt geweest in mijn werk als raadslid maar ook bij al mijn andere activiteiten. Daarbij steeds in mijn achterhoofd houdend de volgende wijsheid: “zorg ervoor dat je op de weg naar de top niemand kwetst. Want op de weg naar beneden staan ze je allemaal op te wachten.””
In de 42 jaren dat ik actief ben geweest in de politiek heb ik veel gezien en meegemaakt. Het klinkt als een cliché. Maar zonder veel mensen was mij dit nooit gelukt. Ik noem hierbij mijn overleden partners Henk en Gerard en mijn huidige partner Jos.
Mijn kinderen Marco, Hilde, Irene en hun partners. En natuurlijk mijn kleinkind Emma. Zonder al deze mensen, die door mijn politieke activiteiten ook wel eens minder positieve kanten van mij hebben moeten ervaren, stond ik hier niet op dit voetstuk. Dank hiervoor.
Ook dank voor al die mensen , colleges, de griffie, de ambtenaren waar ik terecht kon als ik ze nodig had. En die dames van de koffie als ik weer eens als 1 van de eerste bij een comm vergadering en de raadsvergadering aanwezig was.
Ook dank voor die mensen die mij de afgelopen tijd hebben willen brengen waar ik naar toe moest. Want niet mogen auto rijden is erg lastig. Maar nog even! Dan tuft moeders weer over ’s Heerens wegen.
Had ik dingen anders willen, moeten en kunnen doen. O, zeker. Maar wat ik gedaan heb en hoe ik het gedaan heb, is gebeurd. Maar altijd wel vanuit mijn hart. Werken vanuit een achterkamer, ligt mij niet. En achterdocht past helemaal niet bij mij. Een Duits spreekwoord zegt zo treffend: “de achterdocht eet met de duivel uit dezelfde schotel.””
En mijn toekomst na de politiek? Dat komt wel. Belangrijk voor mij is geweest om datgene tot het laatste moment te doen waarvoor ik gekozen ben. Tot gisterenavond: het presidium overleg. Dat is mijn verantwoordelijkheid. Om nu na vanavond achter de geraniums te gaan zitten past niet bij mij. Het boek met de titel: “Kruip nooit achter een geranium” van Barbara van Beukering is een eye opener hoe anderen na hun actieve periode in bv politiek etc. het hebben opgepakt. Daarbij is het altijd belangrijk te beseffen dat er nog zoveel te doen is. Door zoveel mensen. Want samen maken we de maatschappij.
Ik kan nog zoveel vertellen nu ik de kans krijg. Maar ik laat het erbij.
Nogmaals dank voor alles, het gaat jullie goed.
En wees zuinig op de gemeente Ommen; de parel van het Vechtdal.
“De lamp van het samenzijn brandt lang: zij gaat in een oogwenk uit/ bij het afscheid”. (Tagore; Indische dichter en mysticus 1861-1941)
Ik hoop jullie toch nog vele keren te mogen ontmoeten.
Maart 2018
Rinie Henning